26 مارس 1859، یک سیاره جدید توسط «ادموند لسکاربو»، پزشک فرانسوی و ستاره‌شناس آماتور، مشاهده شد. او گزارش داد که سیاره جدیدی را در مداری در مدار عطارد مشاهده کرد و نام آن را «ولکان» گذاشت.
لسکاربو لکه سیاه گردی روی خورشید دیده بود که زمان عبورش از صفحه خورشیدی 4 ساعت و 30 دقیقه بود. او این اطلاعات و محاسبات را درمورد حرکات سیاره برای «ژان لووریر»، مشهورترین ستاره‌شناس فرانسوی فرستاد.
لووریر قبلاً متوجه شده بود که عطارد از مدار خود منحرف شده است. یک کشش گرانشی از ولکان با چیزی که او به دنبال آن بود مطابقت داشت. بااین‌حال، جرم آسمانی لسکاربو دوباره دیده نشد. اکنون اعتقاد بر این است که یک سیارک سرکش بوده که یک‌بار از نزدیک خورشید عبور کرده است.
در دهه‌های بعد جست‌وجوهای زیادی برای ولکان انجام شد، اما با وجود چندین مشاهدات ادعاشده‌‌ای، وجود آن تأیید نشد.
نیاز به سیاره به‌عنوان توضیحی برای ویژگی‌های مداری عطارد بعداً، زمانی که نظریه نسبیت عام انیشتین در سال 1915 علت آن را توضیح داد، رفع شد.
این نظریه نشان داد که خروج عطارد از مداری که توسط فیزیک نیوتنی پیش‌بینی شده بود، توسط اثرات ناشی از انحنای جرم فضا-زمان خورشید اتفاق می‌افتد. اخترشناسان عموماً به سرعت پذیرفتند که با توجه به معادله تصحیح‌شده گرانش، سیاره‌ای بزرگ در داخل مدار عطارد نمی‌تواند وجود داشته باشد.
امروزه، اتحادیه بین‌المللی نجوم، نام ولکان را برای سیاره فرضی، با وجود اینکه احتمال آن منتفی شده است، و همچنین برای ولکانوئیدها، جمعیت فرضی سیارک‌هایی که ممکن است در داخل مدار سیاره عطارد وجود داشته باشند، فهرست‌بندی کرده است.